Όλες οι συλλογές του Κώστα Γ. Παπαγεωργίου, συνθέτουν μια «μυθιστορία» την οποία αυτός «κέρδισε», κατεβαίνοντας εκεί όπου το εγώ του ανθρώπου απελευθερώνεται, γυρνά να επανασυνδεθεί με ένα ανεκπλήρωτο όνειρο, γεμάτο παιδικές, τραυματικές καταστάσεις και μέσα από την προσωπική, η συλλογική πλέον μνήμη αναλαμβάνει να μαρτυρήσει την τραγική πορεία του ανθρώπου στη ζωή (γέννηση, αμεριμνησία, συνειδητοποίηση της μοναξιάς, θάνατος)· γυρνά να επανασυνδεθεί με ένα χώρο, μέσα στον όποιο η λέξη γίνεται και πάλι σώμα πού έρχεται σε ερωτική επαφή με το άλλο επίσης σώμα, τη γλώσσα, την όποια τροφοδοτεί σε αυτό το μονήρες παιχνίδι της με δύναμη το αίμα και η θύμηση της γεύσης μιας πάλαι ποτέ απολεσθείσης πρωτόπλαστης, οργανικής σχεδόν ταύτισης και αλληλουχίας όλων αυτών των «σημαντικών» οργάνων· γυρνά να επανασυνδεθεί, ο κομμένος αυτός λόγος, με μια φρέσκια, παρά το ότι έρχεται μέσα από τα βάθη των χρόνων, ξαναγεννημένη ακεραιότητα.